Stel je de volgende situatie eens voor: je gaat ‘s morgens van huis om een goede vriendin op te halen. Jullie gaan koffie drinken met ‘n stel andere vrienden. Het blijkt een zeer koude nacht te zijn geweest, dus de ruiten zijn bevroren. Daar had je niet op gerekend! Je moet eerst krabben voordat je weg kunt. Hm… een paar minuten later van huis dan je van plan was. Onderweg zit het ook niet mee. Het is bijzonder druk, de spoorbomen zitten dicht, de verkeerslichten werken niet mee en alle parkeerplaatsen in de buurt van je vriendin zijn bezet. Balen.
Eenmaal bij haar huis aangekomen, doet je vriendin open. Ze begint onmiddellijk met: “Stomme trut! Ben je nu al weer te laat? Had je niet wat eerder van huis kunnen gaan? Je had toch wel eerder kunnen bedenken dat je moest krabben. Wat ben je toch een ontzettend dom mens!” Verbouwereerd hoor je haar aan. Lekker begin van de dag! Jullie lopen zwijgend naar je auto en vertrekken naar het cafeetje waar de andere vrienden zitten te wachten. Daar aangekomen, word je begroet met: “Nee, lekker attent hoor! Het is zeker jouw schuld weer dat jullie zo laat zijn. Echt zó irritant; dat doe je nu altijd. Bah! Wat balen we van jou! Je bent echt zo onbetrouwbaar; we kunnen totaal niet op je rekenen en daarnaast ben je nou ook niet bepaald het leukste gezelschap om erbij te hebben.”
Je weet niet wat je overkomt. Hoe kunnen je beste vrienden zo tekeer gaan tegen je? Dat heb je toch niet verdiend? Met mensen die zo onaardig en onredelijk tegen je doen, wil je eigenlijk niets te maken hebben…. toch? Het voorbeeld is wat extreem; ik denk dat een ieder zou besluiten deze “vriendschappen” te beëindigen.
Maar…. hoe zit het dan met al die keren dat je zo tegen jezelf tekeer gaat? Ik hoor zo vaak mensen om me heen bij het minste of geringste wat misgaat, of bij een onhandigheidje tegen zichzelf zeggen: “Ik kan ook niets”, “Wat ben ik toch een prutser” of erger. Waarom pik je zulk commentaar wel van jezelf? Dat is net zo min “normaal” als het gedrag van die vrienden die zo uit hun slof schieten. Toch doen we het allemaal. Ik was een aantal jaar geleden vaak behoorlijk hard en onaardig tegen mezelf over dingen die me niet lukten, mijn lichaam, mijn gezondheid, etc. Tot ik me realiseerde dat dit niet de manier is om met jezelf om te gaan.
Als je een klein kindje iets wilt leren, of wilt stimuleren, dan zeg je dingen als “Probeer het maar, je kunt het vast” of “Kom maar, ik help je, we gaan het samen doen”. Je gaat niet schreeuwen, wordt niet boos of onaardig als een kindje valt met de fiets, of een beetje bang is om voor het eerst naar school te gaan. Je helpt, motiveert, waardeert, geeft liefde, complimenten, een aai over de bol, een kusje als het ergens pijn doen. Zó zou je ook met jezelf om moeten gaan.
Ik heb geleerd met mezelf om te gaan zoals ik wil dat mijn vrienden met mij omgaan en merk dat ik nauwelijks meer scheld tegen mezelf en als er een keertje iets “mis” gaat, dan ben ik veel milder tegen mezelf en zeg hooguit liefdevol: “Suffie”.
Jij kunt ook leren hoe je aardiger, liefdevoller naar jezelf wordt. De rest van de wereld om je heen kan dan niet anders dan volgen! Ik help je graag met het “hoe”; neem gerust contact op voor meer informatie.
