Sinds een paar weken hebben wij een kitten in huis, Pluisje. Pluisje is voor niets of niemand bang. Haar onbevangenheid en nieuwsgierigheid zijn een genoegen om naar te kijken. Ze speelt, ze rent, ze hangt in onze andere kat, Dexter, die ze he-le-maal geweldig vindt, ze eet, slaapt, spint en geniet van het leven.
Pluisje doet niet aan planning. Ze hoort of ziet iets en dat is dan op dat moment leuk. Ze is volkomen “in het moment” en is zich ook alleen bewust van dat moment. Meer niet. Net als een kindje wat net geboren is.
Nu Pluisje wat ouder wordt, heeft ze geleerd dat ze “Pluisje” heet. Ze reageert op haar naam. Dit heeft ze geleerd door middel van taal. Zou Pluisje in Frankrijk zijn geboren, dan zou ze nu niet reageren op “Pluisje” (maar op “Peluches”, of hoe ze dan ook zou heten). Zo leren we allemaal onze naam door taal en vervolgens gaan we ons hiermee vereenzelvigen: “Ik ben Pietje” of “Ik ben Juultje”. Later leren we ook dingen als “lief”, of “stout”. We gaan dan denken: “Ik ben lief” of “Ik ben stout”.
Voor Pluisje zal er niet zoveel veranderen in hoe ze dingen beleeft. Zij denkt niet in termen van “stom”, “leuk”, “ik” en “ander”. Bij mensen is dit anders. Wij leren door de jaren heen, door het gebruik van taal, allerlei dingen over onszelf en anderen te vinden. “Ik ben zo’n sufferd” of “Ik ben ziek” of “Jij bent leuk” of “Hij is een vervelende baas”. We beginnen “labeltjes” te hangen aan situaties, mensen, emoties, omdat we geleerd hebben ergens iets van te vinden, ergens iets over te moeten denken, hoe we ons ergens over moeten voelen (blij, verdrietig, depressief, euforisch), enzovoort.
Denk eens aan het beroep wat je uitoefent. Je zult, als je er naar gevraagd wordt, zeggen: “Ik ben … (timmerman, zangeres, dokter, student, automonteur, etc.). Maar dat is niet wie je BENT, dat is iets wat je aangeleerd hebt te zijn, een rol die je vervult, een functie die je bekleedt! Net zoals dat je niet jouw lichaam bent, nee, je hebt een lichaam. Je bént dus ook nooit stom, onhandig, een “stomme trut” (zie een andere blog op deze site), onaardig, oneerlijk, etc. Nee, je vóelt je wellicht eens stom, onhandig en de rest. Het is een gevoel, het is niet wie jij BENT.
Met alles wat we leren, drijven we steeds verder af van wie of wat we werkelijk zijn! We kijken nog eens naar Pluisje. Zij neemt alleen maar waar, heeft geen oordeel over “goed” of “slecht”, ze ziet geen “ik” en geen “ander”, ze ís alleen maar. En ze is vrolijk, tevreden, nieuwsgierig en blij, tenzij ze even honger heeft, maar als daar iets aan gedaan is, is ze onmiddellijk weer happy. Pluisje staat zeer dicht bij wat jij en wij werkelijk ZIJN: vrede, harmonie, rust, kalmte, niet oordelend, onvoorwaardelijke liefde. Dát is de IK BEN; de levensenergie die door ons allemaal heenstroomt.
Wij helpen je graag deze kwaliteiten, deze staat van “zijn”, weer te ervaren. Als je in staat bent je hiermee te verbinden, of beter gezegd: opnieuw te verbinden (zoals je als jong kind automatisch was), dan ga je deze kwaliteiten van rust, vrede, harmonie meer en meer ervaren in het dagelijks leven en gaan ze je helpen op een andere manier te reageren als er zich ogenschijnlijk moeilijke(r) omstandigheden aandienen.
